Czy rodzące się prawo pozwala rządowi cywilnemu zmuszać osoby prywatne lub przedsiębiorstwa do rezygnacji z dóbr lub innej własności prywatnej?

[[:Special:MyLanguage/Category:Answered Questions|⮜ AnsweredQuestionsname/pl]]

Pierwotne pytanie (które pozwoliłem sobie poszerzyć) brzmiało:

Czy biblijne prawa pozyskiwania upoważniają rząd cywilny do zmuszania supermarketów lub restauracji do przekazywania ubogim marnotrawstwa żywności?

W czasach biblijnych pomysł wyrzucania idealnie dobrego jedzenia byłby dla ludzi obcym pojęciem. Tylko nasz nowoczesny dobrobyt (w niektórych krajach) pozwala nam w ten sposób marnować luksus jedzenia.

Dobrowolna działalność charytatywna jest ważnym tematem biblijnym. Ale to pytanie nie dotyczy dobrowolnej dobroczynności.

Właściciele firm gastronomicznych (takich jak supermarkety i restauracje) powinni rozważyć zaoferowanie nadmiaru dla potrzebujących, a nie wyrzucanie go. Jednakże, musimy również zdawać sobie sprawę z kosztów (i ryzyka) związanych z tym hojnym działaniem. Zastanówmy się na przykład, ile kosztowałoby nas (tylko w kategoriach czasowych) oddanie resztek z ostatniej świątecznej kolacji. Teraz, skaluj to do kolacji w restauracji na cały rok.

Ryzyko dla właściciela firmy wiąże się z ponoszeniem odpowiedzialności, jeśli ktoś zachoruje po spożyciu żywności, która przeszła przez kontrolę supermarketu lub restauracji. Co by było, gdybyś przekazał swoje Święto Dziękczynienia jakiejś bezdomnej osobie i dwa tygodnie później został dotknięty pozwem sądowym, ponieważ zaraziła się zatruciem pokarmowym, które przypisała ona Twojemu zaniedbaniu w przygotowaniu posiłku?

Prawo biblijne nie upoważnia rządu cywilnego do wymuszenia tego aktu hojności na właścicielu restauracji/rynku, tak jak prawo biblijne nie upoważnia rządu cywilnego do wymuszenia na właścicielu restauracji/rynku zebrania resztek z własnego śniadania/lunchu/kolacji i rozdania ich ubogim. Oto trzy powody:

1. Pismo Święte nie dotyczy jedynie "produktów odpadowych/startego jedzenia" - chodzi o pozwolenie głodnym ludziom na zabranie z części czyjejś ziemi idealnie dobrych produktów rolnych, pod pewnymi warunkami, które są określone w prawie (Pwt 23:24-25). Biblijne prawo pozyskujące nie ma zastosowania poza tymi biblijnymi obszarami:
   • roczne marginalne produkty rolne (Księga Kapłańska 19:9-10)
   • produkować z ziemi / sadów / winnic, które są "wypoczęte" w siódmym roku (Księga Kapłańska 25:4-7)
2. Nawet biblijne prawo uzyskania prawa nie było egzekwowane przez rząd cywilny w tym sensie, że istniała określona kara cywilna dla właściciela ziemi, który zebrał wszystkie swoje kiście winogron, czy osłonę zboża. W rzeczywistości wiemy z historii, że Izrael rzeczywiście naruszył to biblijne prawo dobrobytu, odmawiając odłogowania swojej ziemi przez wiele lat sabatowych z rzędu. I to biblijne pogwałcenie prawa zostało wymuszone przez samego Boga (Księga Kapłańska 26:43), kiedy to zesłał ich z ziemi do Babilonu.20 He carried those who had escaped from the sword away to Babylon, and they were servants to him and his sons until the reign of the kingdom of Persia, 21 to fulfill YHWH’s word by Jeremiah’s mouth, until the land had enjoyed its Sabbaths. As long as it lay desolate, it kept Sabbath, to fulfill seventy years. 2 Chronicles 36:20-21WEB
   Z drugiej strony, istnieje swego rodzaju "negatywne egzekwowanie" tej ustawy, ponieważ rząd cywilny nie może być wykorzystany do oskarżenia poszukiwacza o przestępstwa wtargnięcia lub kradzieży. Najwięcej może zrobić właściciel posesji, zmuszając pożyczkobiorcę do wyjazdu i nie może on odzyskać małej ilości żywności, która została pozyskana zgodnie z prawem.
3. Zgodnie z prawem biblijnym, zwierzę, które zostało znalezione, że umarło "z własnej woli" (bez odsączenia krwi w chwili śmierci), było nieczyste dla Izraelitów do jedzenia (niekoniecznie było w nim nic niezdrowego: "nieczystość" była uroczysta). Co prawo mówiło o tym "marnotrawstwie"? 21 You shall not eat of anything that dies of itself. You may give it to the foreigner living among you who is within your gates, that he may eat it; or you may sell it to a foreigner; for you are a holy people to YHWH your God. You shall not boil a young goat in its mother’s milk. Deuteronomy 14:21WEB
   Właściciel martwego zwierzęcia mógł albo oddać go u siebie u bram (tu zwykle ludzie żebrzą o jedzenie), albo sprzedać cudzoziemcowi. Zauważ, że prawo to nie określa żadnego zaangażowania ze strony władz cywilnych.