All translations

Enter a message name below to show all available translations.

Found 8 translations.

Name	Current message text
^h Deutsch (de)	# Das Gedächtnis der Zeugen ist eine inhärente praktische Grenze bei der Verfolgung eines Verbrechens. Wenn ein Zeuge sich selbst oder anderen wegen einer fehlerhaften Erinnerung an ein Ereignis, das zu lange zurückliegt, widerspricht, würde ihn das in den Augen des Richters diskreditieren. Die Kläger wären motiviert, die Klage früher einzureichen, damit sie ein zuverlässigeres Zeugengedächtnis gewährleisten können, das alle Herausforderungen überleben würde. # Die Lebensdauer von Zeugen ist eine weitere praktische Grenze. Bei Todesstrafendelikten wird von den Zeugen verlangt, dass sie die ersten Steine werfen (5. Mose 13,9-10, 17,5-7, Johannes 8,7). Auf diese Weise zeigen sie - performativ -, dass sie von der Schuld des Angeklagten überzeugt sind. Aber wenn der Zeuge tot ist, kann er/sie nicht den ersten Stein werfen. Die Handlung des Steinewerfens durch den Zeugen ist ein untrennbarer Bestandteil des Gerichtsverfahrens bei einem Kapitalverbrechen, daher kann ein Zeuge, der dies nicht tun kann (oder das Äquivalent: irgendwie den Tod des Angeklagten herbeiführen), nicht einer der zwei oder mehr für die Verurteilung erforderlichen Beweiszeugen sein (5. Mose 19:15).
^h English (en)	# Witness memory is an inherent practical limit when prosecuting a crime. If a witness contradicts himself or others because of a faulty memory of an event which happened too long ago, that would discredit him in the eyes of the judge. Plaintiffs would be motivated to bring suit earlier so that they could ensure more reliable witness memory, which would survive any challenges. # Witness lifespan is another practical limit. In the case of death penalty offenses, the witnesses are required to throw the first stones (Deut. 13:9-10, Deut. 17:5-7, John 8:7). This is how they demonstrate -- performatively -- that they are convinced of the defendant's guilt. But if the witness is dead, he/she cannot throw the first stone. The act of throwing the stone by the witness is a non-severable part of judicial procedure in a capital crime, therefore a witness who cannot do it (or the equivalent: somehow acting to cause the defendant's death), cannot be one of the two or more probative witnesses required for conviction (Deut. 19:15).
^h español (es)	# La memoria de los testigos es un límite práctico inherente al procesar un crimen. Si un testigo se contradice a sí mismo o a otros por un recuerdo defectuoso de un evento ocurrido hace mucho tiempo, eso lo desacreditaría a los ojos del juez. Los demandantes se verían motivados a presentar la demanda antes para poder asegurar una memoria de testigo más fiable, que sobreviviera a cualquier desafío. # La vida de los testigos es otro límite práctico. En el caso de delitos con pena de muerte, los testigos deben tirar las primeras piedras (Deut. 13:9-10, Deut. 17:5-7, Juan 8:7). Así es como demuestran - de manera performativa - que están convencidos de la culpabilidad del acusado. Pero si el testigo está muerto, no puede tirar la primera piedra. El acto de arrojar la piedra por el testigo es una parte no separable del procedimiento judicial en un crimen capital, por lo tanto un testigo que no puede hacerlo (o el equivalente: actuar de alguna manera para causar la muerte del acusado), no puede ser uno de los dos o más testigos probatorios requeridos para la convicción (Deut. 19:15).
^h français (fr)	# La mémoire des témoins est une limite pratique inhérente à la poursuite d'un crime. Si un témoin se contredit lui-même ou contredit les autres en raison d'une mémoire défaillante d'un événement qui s'est produit il y a trop longtemps, cela le discréditerait aux yeux du juge. Les plaignants seraient motivés à intenter un procès plus tôt afin de pouvoir garantir une mémoire de témoin plus fiable, qui survivrait à toute contestation. # La durée de vie des témoins est une autre limite pratique. Dans le cas d'un délit passible de la peine de mort, les témoins sont tenus de jeter les premières pierres (Deut. 13:9-10, Deut. 17:5-7, Jean 8:7). C'est ainsi qu'ils démontrent -- de manière performante -- qu'ils sont convaincus de la culpabilité du défendeur. Mais si le témoin est mort, il ne peut pas jeter la première pierre. L'acte de jeter la pierre par le témoin est une partie non séparable de la procédure judiciaire dans un crime capital, donc un témoin qui ne peut pas le faire (ou l'équivalent : qui agit d'une manière ou d'une autre pour causer la mort du défendeur), ne peut pas être l'un des deux ou plusieurs témoins probants requis pour la condamnation (Deut. 19:15).
^h italiano (it)	# La memoria del testimone è un limite pratico intrinseco nel perseguire un crimine. Se un testimone contraddice se stesso o altri a causa di una memoria errata di un evento accaduto troppo tempo fa, ciò lo screditerebbe agli occhi del giudice. I querelanti sarebbero motivati ad agire in giudizio prima, in modo da poter garantire una memoria del testimone più affidabile, che sopravviva a qualsiasi sfida. # La durata della vita del testimone è un altro limite pratico. Nel caso di reati con la pena di morte, i testimoni sono tenuti a scagliare le prime pietre (Dt 13,9-10, Dt 17,5-7, Gv 8,7). In questo modo essi dimostrano - in modo performativo - di essere convinti della colpevolezza dell'imputato. Ma se il testimone è morto, non può scagliare la prima pietra. L'atto di scagliare la prima pietra da parte del testimone è una parte non indifferente della procedura giudiziaria in un crimine capitale, quindi un testimone che non può farlo (o l'equivalente: agire in qualche modo per causare la morte dell'imputato), non può essere uno dei due o più testimoni probatori richiesti per la condanna (Dt 19,15).
^h Nederlands (nl)	# Getuigenherinnering is een inherente praktische grens bij het vervolgen van een misdrijf. Als een getuige zichzelf of anderen tegenspreekt vanwege een foutieve herinnering aan een gebeurtenis die te lang geleden heeft plaatsgevonden, zou dat hem in de ogen van de rechter in diskrediet brengen. Eisers zouden gemotiveerd zijn om eerder een proces aan te spannen, zodat ze kunnen zorgen voor een betrouwbaarder getuigenherinnering, die elke uitdaging zou overleven. # Getuigenleven is een andere praktische grens. In het geval van overtredingen van de doodstraf moeten de getuigen de eerste stenen gooien (Deut. 13:9-10, Deut. 17:5-7, John 8:7). Op deze manier laten zij zien dat zij overtuigd zijn van de schuld van de verdachte. Maar als de getuige dood is, kan hij/zij de eerste steen niet gooien. De handeling van het gooien van de steen door de getuige is een niet-scheidbaar deel van de gerechtelijke procedure in een hoofdmisdaad, daarom kan een getuige die dit niet kan doen (of het equivalent: op een of andere manier handelen om de dood van de verdachte te veroorzaken), niet een van de twee of meer bewijzende getuigen zijn die nodig zijn voor een veroordeling (Deut. 19:15).
^h português (pt)	# A memória das testemunhas é um limite prático inerente quando se processa um crime. Se uma testemunha se contradizer a si própria ou a outros por causa de uma memória deficiente de um acontecimento que aconteceu há demasiado tempo, isso desacreditá-lo-ia aos olhos do juiz. Os queixosos seriam motivados a intentar uma acção mais cedo, para que pudessem assegurar uma memória mais fiável da testemunha, que sobreviveria a quaisquer desafios. # O tempo de vida de uma testemunha é outro limite prático. No caso de ofensas à pena de morte, as testemunhas são obrigadas a atirar as primeiras pedras (Dt 13:9-10, Dt 17:5-7, Jo 8:7). É assim que elas demonstram - performativamente - que estão convencidas da culpa do arguido. Mas se a testemunha estiver morta, não pode atirar a primeira pedra. O acto de atirar a pedra pela testemunha é uma parte não verificável do procedimento judicial num crime capital, portanto uma testemunha que não o pode fazer (ou o equivalente: agir de alguma forma para causar a morte do arguido), não pode ser uma das duas ou mais testemunhas probatórias necessárias para a condenação (Dt 19,15).
^h русский (ru)	# Память свидетеля - это неотъемлемый практический предел при судебном преследовании за преступление. Если свидетель противоречит самому себе или другим из-за ошибочной памяти о событии, которое произошло слишком давно, это дискредитирует его в глазах судьи. Истцы будут мотивированы подавать иски раньше, чтобы обеспечить более надежную память о свидетеле, которая переживет любые испытания. # Жизнь свидетеля - еще один практический предел. В случае преступлений, караемых смертной казнью, свидетели обязаны бросать первые камни (Втор. 13:9-10, Втор. 17:5-7, Иоан. 8:7). Так они демонстрируют - перформативно - что убеждены в виновности подсудимого. Но если свидетель мертв, он не может бросить первый камень. Акт бросания камня свидетелем является неистребимой частью судебного процесса при совершении преступления, караемого смертной казнью, поэтому свидетель, который не может этого сделать (или эквивалентное ему действие: каким-то образом вызывающее смерть подсудимого), не может быть одним из двух или более условных свидетелей, требуемых для вынесения приговора (Втор. 19:15).